اسفند 93
انعکاس بدن و حرکات انسان در دنیای مجازی پدیده جدیدی به شمار نمیآید؛ دستکم برای آنهایی که تجربه یک دست بازی با پلیاستیشن را دارند اما یک دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه زوریخ، پروژهای را به نام «هرجا» (Anywhere) به عنوان پایاننامه خود ارائه داده است.
به نقل از virtually-anywhere، این طرح که بزرگترین و دقیقترین برنامه خلق یک همزاد مجازی به شمار میرود، به چند کاربر به طور همزمان این اجازه را میدهد که در یک فضای واحد مجازی با یکدیگر بازی کنند.
ابزار کار هم عینکوارهای است که یک تلفن هوشمند در آن تعبیه میشود و یک دستکش مجهز به حسگرهایی که حرکات کاربر را با استفاده از تکنولوژی کینکت، بدون هیچگونه اتصالی به نمایشگر انتقال میدهد.
کونستانتینوس درباره اجزای اختراعش میگوید: «یک پلاستیک، محصول اسید پلیلکتیک است که شما هم میتوانید با استفاده از چاپگرهای سهبعدی آن را پرینت بگیرید. حسگرها انعطافپذیرند. یک پودمان بدون سیم داریم به اضافه یک سامانه محاسبهگر حرکات. بنابراین سیستم از ژیروسکوپ و شتابسنج استفاده میکند».
به محض اینکه کاربر عینکواره را روی صورت میگذارد، خود را به طور کامل در فضای مجازی و بازی حس میکند.
یک حسگر سیستم کینکت که به نرمافزار جاوا متصل است، امکان مکانیابی دقیق را برای برنامه فراهم میکند.
کونستانتینوس تفاوت این اختراع را با فناوریهای پیشین دنیای بازیهای کامپیوتری اینگونه توضیح میدهد: «من به هیچ وجه نمیدانم که بدن در دنیای مجازی چه حالتی پیدا میکند. ولی همزاد کامپیوتری دقیقا همان چیزی است که در قدیم میشد با یک «جوی استیک» یا دسته بازی هم کنترلش کرد. بدنتان نقشی ندارد، ولی اگر بتوانید بدن را همزمان در چنین فضایی ادغام کنید، یک پیشرفت بزرگ خواهد بود».
کونستانتینوس به خوبی میداند که بازیهای جنگی، یکی از اولین مشتریان تکنولوژی او خواهند بود.
انعکاس بدن و حرکات انسان در دنیای مجازی پدیده جدیدی به شمار نمیآید؛ دستکم برای آنهایی که تجربه یک دست بازی با پلیاستیشن را دارند اما یک دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه زوریخ، پروژهای را به نام «هرجا» (Anywhere) به عنوان پایاننامه خود ارائه داده است.
به نقل از virtually-anywhere، این طرح که بزرگترین و دقیقترین برنامه خلق یک همزاد مجازی به شمار میرود، به چند کاربر به طور همزمان این اجازه را میدهد که در یک فضای واحد مجازی با یکدیگر بازی کنند.
ابزار کار هم عینکوارهای است که یک تلفن هوشمند در آن تعبیه میشود و یک دستکش مجهز به حسگرهایی که حرکات کاربر را با استفاده از تکنولوژی کینکت، بدون هیچگونه اتصالی به نمایشگر انتقال میدهد.
کونستانتینوس درباره اجزای اختراعش میگوید: «یک پلاستیک، محصول اسید پلیلکتیک است که شما هم میتوانید با استفاده از چاپگرهای سهبعدی آن را پرینت بگیرید. حسگرها انعطافپذیرند. یک پودمان بدون سیم داریم به اضافه یک سامانه محاسبهگر حرکات. بنابراین سیستم از ژیروسکوپ و شتابسنج استفاده میکند».
به محض اینکه کاربر عینکواره را روی صورت میگذارد، خود را به طور کامل در فضای مجازی و بازی حس میکند.
یک حسگر سیستم کینکت که به نرمافزار جاوا متصل است، امکان مکانیابی دقیق را برای برنامه فراهم میکند.
کونستانتینوس تفاوت این اختراع را با فناوریهای پیشین دنیای بازیهای کامپیوتری اینگونه توضیح میدهد: «من به هیچ وجه نمیدانم که بدن در دنیای مجازی چه حالتی پیدا میکند. ولی همزاد کامپیوتری دقیقا همان چیزی است که در قدیم میشد با یک «جوی استیک» یا دسته بازی هم کنترلش کرد. بدنتان نقشی ندارد، ولی اگر بتوانید بدن را همزمان در چنین فضایی ادغام کنید، یک پیشرفت بزرگ خواهد بود».
کونستانتینوس به خوبی میداند که بازیهای جنگی، یکی از اولین مشتریان تکنولوژی او خواهند بود.