موبایل روز

همه بشرند اما فقط بعضی ها انسـان اند …

دِلـه دیگه..
یِهویی میگیره!
یِهـو گند میزَنـه به حالِت!
هیچیت نیستـ.. اما یِهـو هَوسِ یکیـ ـو میکنی که دیگه نیستـــ:)

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﭘﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﯿﻬﺎﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ
ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ :
ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ

عـــزیـــزترین آدم ها
مثـل
قطعــــه‌های پازل هستنـــد...
اگر نباشنــــد چیزی نمیتــــــواند
جــــایشــــان را بگیــــــرد ...

این قانون آدمهاست،
به دور،آتشی میرقصند که تودر
آن میسوزی....
روزگار نامردیست،
درست وقتی در آتش میسوزی
همه به بهانه آب آوردن میروند....!!

مشکل ما از جایی شروع شد که نگاه آدمها به هم ،

نگاه آدم به آدم نبود ؛ 

نگاه آدم به فرصت بود . . .

شعر بسیار زیبای قیصر امین پور در وصف خدا


پیش از این ها فکر می کردم خدا
خانه ای دارد میان ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکی از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب ، طنین خنده اش
سیل و طوفان نعره ی توفنده اش

دکمه ی پیراهن او آفتاب
برق تیر و خنجر او ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست
هیچکس را در حضورش راه نیست

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان دور از زمین

بود ، اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود

.
.
.

در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم از خود از خدا
از زمین از آسمان از ابرها

زود می گفتند این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست

هر چه می پرسی جوابش آتش است
آب اگر خوردی عذابش آتش است

تا ببندی چشم ... کورت می کند
تا شوی نزدیک ... دورت می کند !!

کج گشودی دست ... سنگت می کند !!
کج نهادی پای ... لنگت می کند !!

تا خطا کردی عذابت می کند !!
در میان آتش آبت می کند !!

با همین قصه دلم مشغول بود
خواب هایم خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم
در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم بی صدا
در طنین خنده ی خشم خدا ...

نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا !!

هر چه می کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ مثل خنده ای بی حوصله
سخت مثل حل صدها مسأله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود




تا که یک شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه در یک روستا
خانه ای دیدیم ، خوب و آشنا

زود پرسیدم پدر این جا کجاست؟؟
گفت این جا خانه ی خوب خداست !!

گفت این جا می شود یک لحظه ماند
گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند !

با وضویی دست و رویی تازه کرد
با دل خود گفتگویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست؟ اینجا در زمین؟!

گفت آری خانه ی او بی ریاست ...
فرش هایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است
مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش ... روشنی

خشم نامی از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی شیرین تر است
مثل قهر مهربان مادر است !!

دوستی را دوست معنا می دهد
قهر هم با دوست معنا می دهد

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست ...
قهری او هم نشان دوستی است

تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیک تر
از رگ گردن به من نزدیک تر

آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد ...

آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی نقش روی آب بود ...




می توانم بعد از این با این خدا
دوست باشم دوست ، پاک و بی ریا

میـتوان با این خدا پرواز کرد
سفره ی دل را برایش باز کرد !!

می توان درباره ی گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت ...
با دو قطره صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سکوت آواز خواند !!

می توان مثل علفها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد !!

می توان درباره ی هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت ...

مثل این شعر روان و آشنا
پیش از این ها فکر می کردم خدا...

انسان اگر فقیر و گرسنه باشد بهتر از آن است که پست و بی عاطفه باشد...

★مــْ؁ْـــرگت درســـْ؁ْـــت 

ازلحـــْ؁ْـــظہ ای 

آغـْ؁ْــاز 

میـْ؁ْــشود

کــْ؁ْــہ

در بـــْ؁ْرابـْ؁ْــر آنــْ؁ْـچہ 

مهـــْ؁ْـــم اســْ؁ْـــت...

سکـــْ؁ْـــوت 

میـْــکنے★