موبایل روز

باشه کلاغ سندباد

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی

تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

مانی دیوانه کردی با میم دادنت
بیا و دیگر میم نده

بیا خودم با م میگم

من خواب دیده ام که تو در انتظار من

در ایستگاه آخر دنیا نشسته ای

احسنت؛ طیب الله

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان مارا بس

باریک الله

سوز و گدازم تویی، محرم رازم تو باش

این همه شوریدگی، بهر تولای کیست؟

تا یار برفت صبر از من برمید

وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید

گوئی نتوانم که ببینم بازش

«تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

درد از این بدتر که برگردی ببینی عاقبت

رفته ای از خاطرش اما نمی پنداشتی

یک قطره می ز جام تو ای یار دلفریب

آن می دهد که در همه ملک جهان نبود

در هم همه ها
یاد تو آرامش جان است

بی یاد تو
باغ دل ما رو به خزان است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کوی خرابات مقام است

MaNi