موبایل روز

تو رفته ای که بی من، تنها سفر کنی

من مانده ام که بی تو، شب ها سحر کنم

مگوی آن سخن کاندران سودنیست

کزین آتشت بهره جز دود نیست

تقصیر خودم بود که لب باز نکردم

احساس دلم را به تو ابراز نکردم

مانیا

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
که گناه دگری برتو نخواهند نوشت

پرنده ی سندباد

ترسی از مردن ندارم، بی تو تمرین کرده ام

کامِ تلخِ عشق را با مرگ شیرین کرده ام

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است

تو که از حال دل ِ خسته ی من با خبری

بی تفاوت شدنت، سخت عذابی دارد

دو کاشانه ا‌ست در عالم
یکی دولت یکی محنت
به ذات حق که آن عاشق
از این هر دو به در باشد

در خودم هرچه فرورفتم و ماندم کافی است

رو به بیرون زدن از خویش, دری میخواهم

مانیاااا کمتر میم بده

محقق همان بیند اندر ابل
که در خوب رویان چین و چگل

MaNi