موبایل روز

دوست دارم ، از خودم تنهای تنها بگذرم

تا تو جایم را بگیری ، در دلم غوغا کنی

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت...

ترسم این است بیایی و صدایم نکنی

کوهی از درد ببینی و دعایم نکنی

یا رب مكن از لطف پریشان ما را

هرچند كه هست جرم و عصیان ما را

ای دل به کوی عشق گذاری نمیکنی

اسباب جمع داری و کاری نمیکنی

یادم برود سلسله ی موت؟ که دیده است

تاریخ فراموش کند سلسله ها را…

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت, منم

این چنین عشق تو در سینه نگهداشت, منم

مقصود ما زخوردن می نیست بی غمی

از تشنگان گریه مستانه ایم ما…

از وصل تو گر نيست نصيبم عجبي نيست

هم ظلمت و هم نور به يكجا نتوان ديد

در کاسه ی وصل تو اگر زهر دهندم

خوش تر که به پیمانه ی هجران تو ، قندم...

MaNi